Dag 1 : Woensdag 15 december

Half zeven opgestaan en om kwart over zeven met de treintaxi naar het station en de trein naar Schiphol  genomen, even in Utrecht overstappen. Het inchecken op Schiphol ging vrij soepel maar we zouden om elf uur vliegen met United Airlines die had echter een half uur vertraging, tijdens het taxiën naar de startbaan kregen we van de piloot te horen dat hij wat sneller zou vliegen. De vlucht verliep vrij rustig en om twaalf uur lokale tijd, 1 uur vroeger dan gepland, landde het vliegtuig in Chicago. Hier moesten we door de douane wat weer eens lekker soepel ging, een rij van hier tot Tokyo en maar 6 beambten aanwezig, gelukkig mochten we na ¾ uur in de rij staan naar de rij voor burger van Amerika aansluiten, maar ja hebben wij een oude Chinese man voor ons die niet wist wat hij moest doen en het duurde 20 minuten voor hij klaar was. Wij konden snel door de douane en toen even de bagage ophalen en snel op een andere loopband zetten, waarna we weer in een lange rij konden staan om door de scannerpoortjes te gaan. Om twee uur waren we eindelijk bij de gate C27 vanwaar ons vliegtuig naar Las Vegas vertrok. Maar ook dit vliegtuig had een vertraging, we zouden om kwart voor drie vertrekken maar dat werd tien over drie. Het is 4 uur vliegen, onderweg hebben we wat hobbels en luchtzakken gehad en om tien voor zes waren we in Las Vegas op het vliegveld, snel even de bagage ophalen en met de taxi (26 $) naar het Mirage Hotel. We zijn bekaf en gelijk naar onze kamer gegaan en om zeven uur zijn we wat gaan eten in het Cravings restaurant in het hotel, 28 $ p.p. all you can eat van Italiaans tot Chinees en Japans, we hebben beide 3x opgeschept, wat was dat lekker. Na het eten zijn we nog even over de strip gelopen maar om  tien uur waren we terug in het hotel we waren veel te moe, we zijn toen maar lekker gaan slapen in onze 2x king size bedden.    

 

Dag 2 : Donderdag 16 december

We staan om kwart over acht op en gaan voor 16 $ p.p. ontbijten weer bij Cravings restaurant all you can eat en weer 2 x opgeschept + een toetje. Daarna nog even gaan gokken, ik ben 3 $ verloren en Marcel heeft 7 $ gewonnen. Onze hotelkamer kijkt uit op de vijvers waar de dolfijnen zitten en die konden we goed zien, 4 stuks. Om half twaalf vertrekken we met de taxi naar Boulder Hwy 6070 Cruise America (30 $). Hier halen we de camper op en zijn bij Walmart boodschappen gaan doen en om kwart over drie waren we hiermee klaar. We rijden de stad uit in de richting van Mojave National Preserve na 106 mile te hebben gereden en het laatste stuk in het donker via een hobbelige onverharde weg komen we aan op de campground Hole in the Wall. Het is nu zes uur en het is al pikke donker, we rijden de campground 1 keer rond en een plekje uitgezocht, 12 $ betaald, en toen het avondeten klaar gemaakt. Tijdens de rondrit op de campground zagen we ons eerste wildlife: een soort woestijn springmuis. We zijn beide weer bekaf en gaan om half acht al slapen.

 

Dag 3 : Vrijdag 17 december

De nacht was koud, de verwarming ging ieder kwartier aan en we zijn om half zeven opgestaan om foto’s te maken van de prachtige zonsopkomst in de woestijn, we werden verwelkomt door de Dangerous Mojave Rabbit. Na het ontbijt spek met eieren en een boterham met Calve pindakaas, zijn we de Hole in the Wall Nature Trail gaan lopen. Het is een mooie wandeling door de gestolde lava rotsen en gaten die ontstaan zijn door de gasexplosies en erosie van zand, wind en water. Om elf uur vertrekken we van de campground en gaan we de Kelso Dunes bezoeken. Uurtje later aangekomen bij Kelso Dunes, mooie route door de Mojave dessert, Joshua trees en allelei soorten kleine cactussen en Yuca’s. Bij de duinen hebben we een wandeling gemaakt van ca. 2 uur naar de rand van de top van een aantal duinen. Sommige zijn wel 200 meter hoog, geweldig mooi. Vooral met de wind boven op de top waardoor er een hele mooie waaier ontstaat. Prachtige vergezichten over de omliggende vlaktes (Devils Playground) en ruige bergketens in de verte. Het is goed wandelweer, 12ºC. Verder is het erg rustig, alleen wij en een handje vol andere verdwaalde toeristen. Terug in de camper een lekker soepje gegeten. Het was inmiddels drie uur en te ver om helemaal Death Valley in te rijden. Vanaf Baker wederom mooie route met ruige bergketens, nauwelijks vegetatie en een aantal grote zoutvlaktes. We wilde naar de Sarotoga Spring rijden in het uiterste zuidoosten van Death Valley, maar de weg er naar toe was enkel voor 4WD geschikt. Een paar mile terug staan we nu op een parkeerplaatsje, ca. 300 meter van de weg af, wederom in de dessert. Verder helemaal niemand. Het regent een beetje maar het voelt minder koud als gisteren. Vanaf hier gaat een trail naar een waterbron, morgen maar eens kijken. Roy maakt nu eten klaar. Ik denk niet dat het laat wordt vanavond... om half acht liggen we alweer in bed helemaal uitgeblust.    

 

Dag 4 : Zaterdag 18 december

We staan om half zeven op en tijdens het ontbijt, boterhammen en Cruesli, zien we nog een prachtige regenboog. Om half negen zijn we de wandeling gaan maken hier bij de Salt Creek Parking. We lopen eerst naar een slootje waar allerlei vogels en andere dieren komen, er staat een grote boom waar vaak uilen moeten zitten. Als we het slootje oversteken volgen we de trail verder en na ca. 15 minuten komen we bij een oud mijngebied uit waar ze vroeger naar goud hebben gezocht. Overal zie je mijnschachten waar nu vleermuizen in huizen. Er staat ook een oud vervallen mijnwerkers / posthuisje. Aan het einde van het pad is een grote zand- en duinvlakte waar ze met motors en buggy’s aan het crossen zijn. Terug bij de camper hebben we even koffie gedronken en boterhammen gegeten en vertrekken we rond 11:00 uur. Bij Shoshone tanken we voor 100 $ benzine en verlaten net na Shoshone de Hwy 127 en gaan verder over de 178 naar Ashford Mill, we rijden over de Saltberry Pass en door de Black Mountains.

 

De zon en wolken spelen met het licht en de kleuren van de woestijn en bergen om ons heen, het is een werkelijk waar prachtige omgeving. Drie mile na Ashford Mill wilden we de onverharde West Side Road rijden van ca. 40 mile, echter na 2 mile van deze weg te hebben afgelegd zijn we omgedraaid omdat we gek werden van het gehobbel en het gerammel in de camper. Dan maar gewoon de hoofdweg naar Furnace Creek (Badwater road). Na een paar mile te hebben gereden zagen we een auto stil staan langs de weg en er liep een Coyote om de auto en deze was niet echt bang, we konden vrij dichtbij komen en hebben mooie foto’s kunnen maken.

 

Bij Mormon Point zagen we er nog twee langs de weg. Het is hier heel erg mooi met al die verschillende kleuren, die ook nog eens weerkaatsen in de wolken. Een stuk verderop ligt Badwater Bassin, de uitgestrekte zoutvlakte met het laagste punt van de U.S.A. Hier zijn we naar toe gelopen en hebben we even van de zoutvlakte geproefd. Het lijkt wel of je over een sneeuwvlakte staat die bevroren is, het maakt hetzelfde krakende geluid alleen het is hier warmer en de zon brand op onze köpkes. Net voorbij Batwater Basin doen we een wandeling naar de Natural Bridge, het is een soort Arch in een kloof die het waarschijnlijk niet heel lang meer volhoudt, er zitten een paar grote scheuren in. Een stuk verderop zien we een recht uitgesleten rots waar vroeger een waterval door ging. Aan het einde van de trail worden we gestopt door een hoge wand van koperkleurig gesteente. Als we terug lopen begint het net als gisteren in de duinen behoorlijk te waaien. Bij de camper terug waren we best wel moe. We rijden een paar mile verder en gaan de Artist Drive, op het zijn allerlei heuvels en rotsen met verschillende kleuren. Jammer dat de zon niet goed door de wolken komt om een nog mooier kleurcontrast te geven aan de heuvels. We rijden verder naar Furnace Creek, het zonnetje schijnt nu wel weer en we rijden naar de Texas Spring campground. Hier staan we boven tussen de bergen met verschillende kleuren. Om vijf uur gaan we eten, kip van gisteren met potatoes en een salade. Het is alweer pikkedonker, dat word weer vroeg slapen en dit komt goed uit want morgen willen we de zon zien opkomen bij Dantes View of Zabriskie Point. Om acht uur gaat het licht weer uit.    

 

Dag 5 : Zondag 19 december

Vannacht eindelijk een beetje normaal geslapen, maar eenmaal wakker geworden om 04:45 omdat Roy moest plassen. Daarna geslapen tot kwart voor zeven, en om zeven uur opgestaan. Het weer ziet er niet al te best uit, veel donkere wolken en het regent ook wat. Er is hier de afgelopen 3 maanden erg veel regen gevallen wat uitzonderlijk is voor dit gebied. Veel floods ook geweest. Ondanks het slechte weer toch naar Dantes View gereden na ff snel koffie gezet te hebben. Dantes View ligt op 1670 m en biedt een spectaculair uitzicht over Death Valley. Moet het wel helder zijn. Aangekomen zaten we in de wolken die af en toe heel even open braken zodat we toch een glimp kregen te zien van de vallei. Toen we de camper op een mooi strategisch uitkijkpunt hadden neergezet, en we lekker rustig ontbijtje hebben genomen, klaarde het steeds verder op. Toch nog hele mooie foto’s kunnen maken. Vanaf hier teruggereden naar Furnace Creek (onderweg nog een tarantula gezien) naar het Visitor Centre.

 

Daar nagevraagd of de gravel roads door Titus Canyon (30 km) en naar The Racetrack (90 km) mogelijk is met de camper. We kregen een duidelijk NEE te horen maar omdat ze hier nogal snel van een lastige weg een onmogelijk te rijden weg maken, gokte we het er toch maar op. De gravelweg door Titus Canyon is een One-Way, onderweg naar The Racetrack kwamen we langs het einde van die One-Way en hebben ff gekeken of het echt onmogelijk is met de camper. Na ca. een mile in de kloof gelopen te zijn denken we allebei dat het wel kan, dat zien we morgen dan wel weer. Onderweg naar The Racetrack gestopt bij Ubehebe Crater. Ontstaan door een uitbarsting, niet zo heel groot in doorsnee maar wel indrukwekkend en je krijgt een goed beeld van hoe de aardkorst er onder je uitziet. Nog even rond gewandeld en daarna was het 45 km hobbelen naar The Racetrack. Weg was redelijk te doen zolang je niet al te hard reed, maar zeker niet enkel geschikt voor high clearance. Mooie weg er naar toe over vlaktes met Joshua trees en cactussen en vlaktes met helemaal niets.

 

The Racetrack is een hard geworden moddervlakte van ca. 5 x 2 km waar rotsen op liggen die zich verplaatsen door wind en regen in de loop der tijd. Je kunt goed het pad (tracks) zien die ze afgelegd hebben, erg grappig. Het regent af en toe een beetje, koud is het niet, maar wel veel wind. Vervolgens 45 km terug hobbelen en nog net voor het donker, vijf uur, terug bij de krater. Vanaf daar was het nog ca. 15 minuten naar weer een andere campground: Mesquite Spring. Daar staan we nu, Roy is spaghetti aan het maken en het eerste wijntje van deze vakantie is open. Ben benieuwd hoe laat het nu weer wordt... half acht gingen de oogjes weer toe.  

 

Dag 6 : Maandag 20 december

Half zeven gingen de oogjes weer open , na wat koffie en boterhammen en cruesli zijn we om kwart over acht vertrokken. Eerst 2 mile terug naar de hoofdweg, Scotty’s Castle Road, en deze 53 km afgereden naar Daylight Pass Road. We besluiten deze eerst helemaal af te rijden naar Beatty en daar benzine te tanken, dan omkeren 6 mile terug rijden en dan door de Titus Canyon te rijden. We rijden eerst een stukje bergop en gaan de mooie, geel gekleurde Daylight Pass over. In Beatty tanken we, dit ligt in een andere staat (Nevada)  en dat is goed te merken aan de brandstofprijs. Hier betaal je 2.96 $/Gallon en in Californie 4.28 $ (Shoshone). Of het aan de staat ligt of de afgelegen ligging van Shoshone komen we de komende weken wel achter die we vrijwel geheel doorbrengen in Californie. Weer terug richting Titus Canyon kwamen we na 1½ mile erachter dat deze weg afgesloten was. We besluiten om rustig aan richting de eenvoudige, gratis campground Wildrose te rijden. Onderweg nog even een fotootje gemaakt bij de zandduinen, bij Stove pipe Wells en een korte wandeling gemaakt in de Mosaic Canyon. Leuke wandeling door een nauwe, droge, bedding waarvan de wanden lijken te bestaan uit muren van mozaïek. In werkelijkheid is het versteende modder met miljoenen kleine steentjes er in, heel apart om te zien. Echt veel toeristen zijn er niet, het is overal erg rustig. Alleen wat Japanners en Chinezen hier en daar.

 

Vandaag heeft het zo’n beetje de hele dag wel wat geregend, maar echt last ervan hebben we niet. Tijdens de wandelingen is het steeds nagenoeg droog. Onderweg naar de campground nog even het doodlopende onverharde weggetje naar Aquareberry point afgereden naar bijna 2000 meter hoogte, lekker door de waterplassen crossen, want hier hangt de bewolking laag en regent het toch wel. De laatste paar km sneeuwde het zelfs! Wie had dat verwacht in Death Valley, in de zomer wordt het hier met gemak 50 °C. Op de top konden we helaas weinig zien, ff fotootje maken en snel weg, het sneeuwde en waaide behoorlijk hard hier boven.

 

Onderweg naar de campground rij je over glooiende vlaktes met allemaal lage vegetatie in tig kleuren, het meest goudgeel bruin, mooi contrast. Het is nu half zeven en net de spaghetti opgewarmd. We staan hier helemaal alleen op de campground, wat niet veel meer is als een vlak stukje waar wat campers en tenten kunnen staan. Een beetje tussen de lage heuvels wat wel beschutting tegen de wind geeft. Het regent wel nog steeds. Net ook allebei lekker gedoucht en nu nog even een wijntje en dan zien we wel weer hoe laat het wordt. Morgen richting Sequaia N.P., wordt een ritje van 2 dagen. Hopelijk zijn alle wegen open anders moeten we flink omrijden.  

 

Dag 7 : Dinsdag 21 december

We zijn om zes uur opgestaan en na het ontbijt en water tanken om acht uur vertrokken. Eerst over de Wildrose Rough Road die helemaal niet zo rough was maar wel mooi, na 9 mile zijn we de Panamint Valley road opgereden, een mooie vlakte met een meertje omdat het nu veel heeft geregent. Aan het einde slaan we linksaf de Hwy 190 op, na Panamint Springs gaan we weer de bergen in met hele mooie kleuren. Bij Father Crowley Vista zijn we doorgereden omdat we in de wolken zitten en niks zien. Bij Owens lake gaan we linksaf en hebben we aan de linkerzijde een militair gebied en aan de rechterzijde heb je een meer waar ze iets in verbouwen of kweken. Voor Olancha gaan we linksaf de Hwy 395 op. Het plan is om door de Sierra Nevada naar Sequoia N.P. te rijden. Via de 178 rijden we naar Lake Isabella over de Walker Pass heen (1600 m) waar een pak sneeuw ligt, wel mooi zo met de sneeuw op de Joshua Trees en de Yucca’s. Over de Pass komen we in een vallei die er compleet anders uit ziet, groene grasvlaktes met koeien en een lekker zonnetje. Na een aantal gestrande pogingen wegens rocks, floods en snow, kwamen we er achter dat door de bergen naar Sequoia niet ging. Dus weer helemaal terug over de 178 naar de Hwy. Na vandaag 750 km gereden te hebben kwamen we dan toch uiteindelijk om half zeven in Sequoia N.P. aan, waar we te horen kregen dat de weg door het park gesloten is, dat was balen. We hoefden geen entrance te betalen, maar wel de kosten voor de campground die een paar mile verderop in het park ligt      (Potwisha). Mooie campground tussen de bomen met veel vogeltjes en Mule Deer. Na laat avondeten is het dit keer half negen als we allebei moe naar bed gaan.   

 

Dag 8 : Woensdag 22 december

Na een redelijke nachtrust (niet koud maar ook niet echt warm), om half acht opgestaan. Na rustig ontbijtje eerst naar het Visitor Centre gereden om de road conditions te checken. Helaas is de weg door het park nog deels dicht, maar we kunnen wel tot aan de Giant Forest rijden met de grootste boom ter wereld, de General Sherman Tree. Onderweg zijn ze met wegwerkzaamheden bezig, maar om de 2 uur kun je er langs. Om twaalf uur, na even in een korte wachtrij gestaan te hebben, konden we er door rijden. Echter een paar mile verder begon het i.p.v. regen steeds harder megavlokken te sneeuwen. Na een paar glibbermomenten besloten om te keren, hier zijn ook de sneeuwkettingen nodig… die we niet hebben. Op 2 mile van General Sherman Tree gestrand. Gekozen om snel uit deze sneeuwval weg te rijden want de weg werd met de minuut slechter. Wel hele mooie omgeving met een paar enorme sequoia’s om ons heen en de sneeuw naar beneden dwarrelend. Bij het Visitor Centre gaven ze aan dat het de komende 2 dagen beter weer zou worden, dus besloten terug te gaan naar de campground en morgen een nieuwe poging te wagen. Hopelijk hebben de sneeuwschuivers hun werk gedaan. Om drie uur alweer op de campground, recht plekje gezocht (lastig !) en zo dadelijk het eten opwarmen, wijntje erbij en wat nachos en lekker relaxen. We zien nog veel hertjes, eekhoorntjes en vogeltjes op de campground.

 

Dag 9 :  Donderdag  23 december

We staan om kwart over zeven op want vandaag is het Big Tree Day als het weer het hopelijk toe laat, het regent niet meer en de lucht ziet er ook redelijk onbewolkt uit. Na het ontbijt rijden we om negen uur weg en gaan we een 2e poging wagen om bij de General Sherman Tree te komen. Om kwart voor tien komen we bij de wegwerkzaamheden uit waar we gelijk door konden rijden, normaal zou dat pas om tien uur zijn. Maar ze waren klaar met opruimen voor de feestdagen dus we konden eerder naar boven, op een gegeven moment kwamen we in een wolken/mistlaag terecht en zag het er even niet goed uit. We dachten dat het boven weer zou sneeuwen maar toen we uit de wolken/mistlaag kwamen hadden we een straalheldere blauwe hemel. Ter hoogte van het Giant Forest Museum werd het toch een beetje glad op de weg maar de camper kwam toch goed naar boven. We maken hier even wat foto’s, rijden dan de 2 mile die we gisteren niet konden rijden vanwege de sneeuw tot aan de parking bij de General Sherman Tree zonder problemen naar boven. Het is nu nog zo’n 300 meter lopen naar de grootste boom van de wereld, 15.000 ton zwaar. Wat een geweldig mooi uitzicht, blauwe lucht, grote groen/bruine bomen en veel sneeuw op en onder de bomen! Het lijkt wel of het hier nog sneeuwt zo veel sneeuw valt er nog van de bomen en doordat de zon erop schijnt lijkt het wel zilverpoeder wat er omlaag valt. Na wat foto’s gemaakt te hebben rijden we terug naar de campground voor een sanitaire stop, watertanken en het vuilwater dumpen toen door naar Three Rivers voor benzine en wat boodschappen. Het waren een paar prachtige dagen in dit gebied.

 

We rijden verder via de 198 naar Woodlake, dan de 180 naar Kings Canyon Visitor Centre, we vragen de weersverwachtingen voor vanavond en morgen, het gaat 4ºC vriezen. We maken hier even een wandeling naar de General Grant Tree en diverse andere Sequoia’s van ca. 80 m hoog, het is hier erg mooi en we zijn ook nog door een omgevallen Sequoia gelopen die hier al sinds 1880 ligt. Hij verandert bijna niet omdat het hout heel lang goed blijft. Na de wandeling besluiten we naar Millerton Lake S.R.A te rijden, ca. 120 km en daar te overnachten. Om half zes komen we aan bij het meer maar aan de verkeerde kant. Een Ranger heeft ons toen de weg gewezen en zou voor ons de poort aan de overzijde van het meer open maken. Toen moesten we nog een stuk het park inrijden voordat we bij de campground kwamen, deze is wel erg duur, 30$ per nacht. Om half zeven braden we de  kip en na het avondeten en nog een uil en twee wasbeertjes te hebben lastig gevallen gaan we om negen uur slapen.    

 

Dag 10 : Vrijdag 24 december

Half acht opgestaan en het is lekker weer, het zonnetje schijnt flink en we hebben een leuk uitzicht over het meer. Na het ontbijt richting Yosemite N.P. gereden. Het is maar 80 mile maar we moeten boodschappen doen en rijden over kleine leuke weggetjes. Mooie omgeving met glooiende, groene heuvels met koeien en hier en daar rotspartijen. In Oakhurst hebben we flink boodschappen gedaan. Iedereen in de supermarkt is happy omdat het vanavond kerstavond is. Vanaf hier is het nog een klein stuk naar Yosemite. Binnen no time zitten we alweer in de sneeuw terwijl het bij de supermarkt zo lekker warm was. Bij de ingang van Yosemite kregen we te horen dat het in deze tijd in Californie verplicht is sneeuwkettingen bij te hebben, die hebben we dus niet. De weg naar Yosemite Valley is sneeuwvrij maar dat kan morgen anders zijn. We gokken het er maar op. Na een mooie bochtige bergweg door het bos gaan we door een tunnel en komen we direct bij een beroemd uitkijkpunt over Yosemite Valley.

 

Prachtig zo met de sneeuw, watervallen en de zon erop. Helaas staat de zon er niet vol op en we hopen dat dat morgen wel het geval is, dan gaan we ff terug. Verder de Valley in gereden en overal mooie grote watervallen en steile rotsformaties, prachtige deels in de zon, deels in de mist, Na met een Ranger bij de campground wat gebabbeld te hebben over Alaska, een plekje gezocht. Het beloofd een koude nacht te worden, met temperaturen rond de 0 ºC. Er staan best al wat campers op de campground, maar er zijn nog wel wat leuke plekjes. Na nog een korte wandeling en wat wijntjes met kaasjes zowaar om tien uur gaan slapen.

 

Dag 11 : Zaterdag 25 december

Merry X-mas!♪♫♪ Door de vele knoflook in het eten en de net te veel wijntjes, vannacht zowaar warm gehad. Het is erg bewolkt buiten, jammer. Na ontbijtje nog wat door de Valley gereden en wat korte wandelingen gemaakt naar watervallen. Het ziet er niet uit dat het snel opklaart maar eerder dat het slechter word. We besluiten verder te rijden en laten deze mooie plek achter ons. Misschien eens terug in de lente want veel kunnen we hier nu niet doen. We volgen de 49 noordwaarts door wederom heuvels, mooie weg. Helaas begint het rond drie uur steeds harder te regenen en het is lastig een leuke overnachtingsplek te vinden. Bij Folsom rijden we naar het Folsom Lake State R.A. maar dit kost 45$, beetje absurd, dus we rijden verder door het glooiende boerenlandschap. Onderweg nog wat herten, eekhoorns (grijze) en kalkoenen gezien. De campground bij Auburn S.R.A. en Malakoff Diggins S.H.P. waren gesloten. Omdat het inmiddels erg slecht weer was (heftige regen, sneeuw, mist) besloten om in eerste instantie voor de gesloten gate van de laatste campground te blijven staan, midden in het donkere bos. Omdat het ons beide na een uurtje toch niet beviel, en het steeds harder begon te sneeuwen, besloten om terug te rijden naar Grass Valley en daar maar op een parking te gaan staan bij een winkelcentrum, het was inmiddels al kwart voor acht. We hebben toen maar salade en crackers klaar gemaakt als kerstdiner met een zuur wijntje.

 

Dag 12 : Zondag  26 december

Half negen opgestaan nadat het de hele nacht heeft geregend en er al om vijf uur een veegmachine over de parking rond denderde. Roy heeft slecht geslapen en Marcel heeft voor het eerst beneden geslapen, en heeft niks gemerkt van de herrie. Even snel voor het ontbijt naar de supermarkt gelopen om wijn en sour cream te halen en lekker te poepen. Om tien uur zijn we vertrokken en vandaag wordt het rijdag. We willen in de buurt komen van Oregon en omdat het weer erg slecht is, besluiten we de Hwy 5 te nemen, dat schiet ook lekker op. Onderweg een paar keer enorme hoosbuien gehad waardoor er ook wat ongelukken gebeurd waren. De sneeuwgrens ligt hier wel al lager, ca. 1000 m. Net voor de grens van Oregon nemen we de 96 naar het westen. Dit blijkt al snel een erg leuk weggetje te zijn die door berg / heuvellandschap ca. 150 miles de Klamath River volgt. Om een drama als gisteren te voorkomen willen we rond vier uur al op zoek gaan naar een camperplek. Het is hier een National Forest en de spaarzame plekjes zijn alleen “day use” areas. Maar dan ineens een bordje campground en jawel zowaar een (gesloten?) stuk vlakte langs de rivier met een aantal leuke plekken. Helemaal niemand verder dus we kunnen het mooiste plekje uitzoeken. Onder wat bomen langs de rivier met uitzicht op een mooie berghelling. Het regent gelukkig niet meer. Het is nu vijf uur (bijna donker) en Roy maakt lekker eten klaar en maar weer eens zien hoe laat de oogjes dicht vallen (21:15).

 

Dag 13 : Maandag 27 december

Na de wijntjes van gisteravond vannacht niet koud gehad. Tijdens het ontbijtje werden we begroet door een zeearend, de rivier zit hier vol met zalm en forel dus die kan hier lekker vissen. Om tien uur vervolgen we de overige 100 miles van deze erg mooie route. We blijven de rivier volgen en na elke bocht is het panorama weer anders. In Weitchpec tanken we voor de zekerheid nog wat.

 

Er wordt ons afgeraden door de heuvels richting zee te rijden vanwege de hoger gelegen sneeuw, dus moeten we een omweggetje maken. Bij McKinleyville komen we de kustweg 101 op en al snel rijden we langs de woeste zee. Dit deel van het land regent het bijna altijd en nu dus ook. Je ziet het ook goed aan de bomen die vol zitten met mos. Bij het Visitor Centre van Redwood N.P. halen we wat info en we besluiten naar Elk Prairie (veel Elk) campground te rijden. Een leuke, niet al te grote campground, deels op een vlakte, deels in donker bos langs een stroompje. Er staan maar 5 andere campers dus leuke plekjes genoeg. We besluiten te gaan douchen maar na het ingooien van wat muntjes gebeurd er niets. Oplossing: waterslang provisorisch gemonteerd op de aangrenzende wastafel waar wel warm water uit kwam en maar gezellig saampjes onder de tuinslang. Het spoot alle kanten op maar uiteindelijk waren we wel schoon. Na de spaghetti opgewarmd te hebben nu aan een wijntje.  O ja, het regent. Om half tien gingen de oogjes dicht na een paar potjes rummikubben.

 

Dag 14 : Dinsdag 28 december

De hele nacht heeft het geregend maar ik heb ieder geval goed geslapen. Voor bij de echt hoge bomen te komen moet je een weggetje volgen in de bergen waar per dag maar 50 permits voor afgegeven worden en dan nog 5 mile lopen. Omdat het zo slecht weer is besluiten we dit niet te gaan doen. Tijd voor een andere bezienswaardigheid. Langs deze kust trekken in deze tijd van het jaar namelijk 10.000’den grijze walvissen van Alaska naar Boja Californie. Maar door het slechte weer valt ook daar weinig van te zien, misschien later in de week wat zuidelijker. Vandaag dus naar wat rijden langs de kust en door Redwood - Forest. De bomen zijn wel weer erg indrukwekkend en het bos is donker en vol varens. Wel mooi. Bij Fortuna besluiten we een kleine kustweg te nemen, echter dit ommetje gaat ons uiteindelijk een paar uur kosten. Wel een leuk weggetje maar niet breed, slecht wegdek en 1000’den bochten door heuvellandschap. Daarnaast was het weer nu echt bar en boos, regen regen regen en flinke wind. Overal floods. Uiteindelijk om half vijf pas weer bij de grote weg en vanaf daar de Avenue of the Giants ingeslagen. Dit schijnt een zeer mooie B-weg te zijn door Redwood - Forest van 50 km. Al gauw zagen we een bordje van een campground in een state park en daar staan we nu. Wederom 35$ en dus absurd duur, maar heb maar 20$ biljet in de envelop gedaan met de opmerking dat we geen gepast geld hebben. Merken het wel als de camphost langs komt. We staan nu, met nog 1 ander, in een groot donker en regenachtig bos.

 

 

Dag 15 : Woensdag 29 december

Kwart over zeven opgestaan en rond acht uur weggereden van de campground in het half donker door het hoge bomenbos, geen camphost meer gezien. We rijden de Avenue of the Giants verder af en stoppen na een paar mile door het bos met de hoge bomen gereden te hebben op een open plek langs een riviertje die behoorlijk is uitgegroeid en veel modder en hout meesleurt.

 

Het begint nu te haperen met regenen. Als we ons ontbijt nuttigen onder het gekwaak van de kikkers aan de overkant van de weg (het heeft de hele nacht geregend), begint de lucht hier en daar wat blauw te kleuren. Na het wassen en tandjes poetsen vervolgen we onze weg en bij Garberville rijden we weer de Hwy 101 op die parallel loopt aan de Avenue of the Giants. Voor Leggert gaan we van de Hwy en rijden we via een bochtige weg door de bergen naar de kust, bij Rockport zien we voor het eerst de zee die nog erg ruw is na de storm van gisteren. Onderweg komen we nog wat floods en landslides tegen en gaan we de slingerende Coast Hwy 1 op richting het zuiden.

 

Het is een mooie weg langs de kust die hier erg ruw is, er steken veel rotsen boven het water uit, het waait nog hard waardoor het lijkt of het af en toe sneeuwt door het schuim wat omhoog geblazen wordt. We krijgen nog even een hagelbui over ons heen en daarna is het de hele dag droog. Onderweg zien we nog wat hertjes en veel roofvogels. We rijden door Mendocino, een leuk pittoresk stadje met veel oude huisjes, er zijn hier ook twee films opgenomen. Onderweg eten we nog wat potato salade en stoppen we bij Point Arena bij het Lighthouse. Het waait nog steeds stevig en het voelt koud aan. We maken hier een korte wandeling langs de ruwe kust. Als we verder rijden is het al weer bijna tijd voor een slaapplekje te zoeken.

 

We willen bij Salt Point State Park op een campground gaan staan maar beide campgrounds aan beide zijde van de weg zijn gesloten in verband met stormschade van de afgelopen dagen. Er zijn hier veel bomen omgewaaid. Volgens de kaart moeten we ca. 40 km verder rijden naar de volgende maar daar hebben we eigenlijk geen zin in, gelukkig komen we na een paar mile rijden een campground tegen die wel open is  en er vrij netjes uitziet. We spreken even met de host en gaan dan een stukje verder de weg af om naar de zonsondergang te gaan kijken in de zee, hier zien we ook nog een paar zeeleeuwen liggen op de rotsen. We rijden daarna terug naar de campground om nog voor het donker een recht plekje te zoeken die we snel hadden gevonden. Tijdens het avondeten kwam de Ranger langs om de campground fee te innen, 26$, hij bleek ook nog fan te zijn van Armand van Buren, hij gaf ook nog aan dat het weer de komende twee dagen goed zou blijven. Marcel is zich nu aan het scheren en douchen in de camper en klaagt dat het water niet warm genoeg is. Dadelijk gaan we nog even rummikubben en dan lekker slapen.  

 

Dag 16 :  Donderdag  30 december

Vannacht toch wel koud gehad en daarom pas om half tien opgestaan. Allebei beetje suf en rustig aan gedaan, om half twaalf reden we pas weg. We rijden verder zuidwaarts de zeer mooie weg Hwy1 af langs de kust. Onderweg nog een leuke strandwandeling gemaakt. Bij Bodega Bay gaat de 1 een stukje het binnenland in waar je dan mooi groen heuvelachtig gebied rijdt met koetjes en schapen met lammetjes, ook de brem staat hier in bloei en overal vliegen haviken, buizerds en gieren. Bij het Visitor Centre voor Point Reyes Natl. Seashore vragen we om wat informatie van het gebied. Hier schijnen zeeolifanten te zitten en afgelopen maandag hebben ze 17 walvissen gespot. Misschien hebben we morgen geluk. Omdat het al weer na 4 uur is besluiten we een campground in de buurt te zoeken en vinden die op 6 mile van het park, in de bossen. Omdat het morgen een vrije dag is voor de Amerikanen is het redelijk druk op de weg en de campground loopt ook snel vol. Morgen maar eens het park doorrijden en een leuk plekje proberen te vinden voor OUD/NIEUW zal lastig worden.

 

Dag 17 : Vrijdag 31 december

We staan om kwart over zeven op en rijden naar Point Reyes Lighthouse ca. 39 km vanaf de campground om daar te ontbijten (Samuel P. Taylor State Park) in het Point Reyes National Seashore. Het blijkt ook nog eens dat we precies op de San Andreas Fault zone zitten, dus als we een aardbeving krijgen zitten we er midden in. Onderweg naar de Lighthouse bochtjes, bochtjes, bochtjes en niet te veel tegen Poeh praten. We zien veel koeien in het heuvelachtige groene grasland met af en toe een Black Tail Deer, roofvogel en gieren. Bij de vuurtoren lopen we eerst even een rondje, we zien veel hertjes en vogels maar geen blowholes van de walvissen. De vuurtoren is pas vanaf tien uur geopend, op de terugweg naar de camper horen we zeeleeuwen brullen en we zien er een paar beneden op de rotsen zitten en een groepje in het water.   

 

Om half tien gaan we even ontbijten op de parking net voorbij de zandverstuiving bij het lighthouse. Het begint al wat drukker te worden en na het ontbijt besluiten we om naar het Historic Point Reyes Lifeboat Station te rijden want hier zit een kolonie zeeolifanten. Als we op de parking uitstappen kunnen we ze al horen. Ze liggen allemaal op het strand te slapen en suffen en af en toe maken er twee ruzie en dat gaat er niet erg zachtjes aan toe, de mannetjes brullen af en toe om te laten horen dat het hun territorium is. De wat oudere jongen liggen iets afgelegen lekker tegen de heuvel te slapen terwijl de pas geborenen van enkele dagen oud bij hun moeders liggen in een soort crèche en af en toe wat zand overzich heen gooien. Het is een erg leuk schouwspel. We rijden terug richting Visitor Centre en gaan even naar het Tule Elk Reserve, onderweg zien we 10 gieren op een rij op weipalen zitten. Aan het einde van de weg ligt een witte ranche waar een grote groep Elk’s lopen, wel een heel stuk van de weg af. We besluiten hier even naar het strand te wandelen en uit te waaien en kijken of we toch nog een walvis zien, we komen niet verder dan een groep eenden, zeehondjes en de pootafdrukken van een zeeotter en veel strandvogeltjes. Als we terug lopen gaat het iets bergop en zien we ook veel sporen van Elk maar we zien ze niet. We verlaten het park nadat we een haas en een coyote hadden gezien,  een oud vrouwtje dacht dat het een wolf was maar dat komt door de wintervacht.

 

We rijden via de Shoreline Hwy1  met vele bochtjes verder en willen naar de Kirby Cove campground met het uitzicht op de Golden Gate Bridge. Als we de afslag nemen naar de brug staan er borden dat campers er niet mogen komen, waarschijnlijk omdat ze de weg aan  het vernieuwen zijn, we rijden gewoon door omdat we een kleine camper hebben, na een paar bochten zien we de Golden Gate Bridge, het is hier wel druk wat we niet meer gewend zijn. We stoppen hier even en maken wat foto’s van ons en de brug, we rijden 18% ↓ verder af en komen nog langs de Battery Spencer. We kunnen de campground niet vinden en besluiten naar het Visitor Centre te rijden, hier krijgen we te horen dat deze in de winter gesloten is maar we kunnen naar een camping ca. 16 km noord langs de Hwy 101, deze zou leuk zijn en een veerboot verbinding hebben met San Francisco. We rijden er heen en het blijkt een soort industrie terrein te zijn waar het erg druk is dus gelijk rechtsom keren en we rijden nu naar Mount Tamalpais State Park waar we op weg naar de Golden Gate Bridge al langs waren gereden. Hier is een parking bij het State Park Headquaters waar we voor 25$ kunnen overnachten. Nog even snel wat hapjes ingeslagen en champagne voor vanavond. Op de parking geprobeerd een recht plekje te vinden wat erg moeilijk was omdat er geen stenen zijn om de camper recht te zetten. Daarna het eten opgewarmd, spaghettisaus met veel sour cream, chillisaus, avocado en brood. Tot twaalf uur gaan we rummikubben met lekkere hapjes erbij… als we het redden.

 

Dag 18 : Zaterdag 1 januari

Happy New Year ♪♫♪ en we hebben het gered (en wat hebben we genoten van het spectaculaire vuurwerk, not want we zaten in een mistbank). Om negen uur zijn we opgestaan, we zien weinig want we zitten nog steeds in de mist/wolken. Tijdens het Nieuwjaarsontbijt komt er een Oldtimer Rally voorbij wat Marcel erg leuk vond. Rond elf uur rijden we weer de slingerweg terug naar Hwy 101 in de wolken en mist maar als we bijna beneden zijn klaart het een beetje op en zien we de Golden Gate Bridge in een bewolkte toestand. We rijden de brug over en betalen 6$ toll. Er lopen ook veel mensen over de brug en je kunt zien dat ze het niet erg warm hebben met die wind en regen. We rijden naar een recreatiegebied net voor Fisherman’s Warf in San Francisco en lopen even rond op het strand en haventje, het begint harder te regenen en we besluiten naar Fisherman’s Warf te rijden. We rijden er twee keer rond, wat een toeristische heisa met leuke trammetjes in het groen/geel. Ook zien we een tram de heuvel opgaan zoals we dat vaker in films en TV-series hebben gezien.  Hij moet net voor ons op de kruising stoppen om mensen in en uit te laten stappen. Als hij weer volgeladen met mensen wil wegrijden komt hij bijna niet meer omhoog. Na deze toeristische injectie besluiten we om naar Hwy 280 te rijden die dwars door de stad gaat en we zien leuke gekleurde wijken tegen de heuvels. Als we San Francisco uit zijn verlaten we Hwy 280 en rijden verder zuidwaarts via de coast Hwy 1. We rijden deze bochtige en heuvelachtige weg op ons gemak en stoppen geregeld om van het uitzicht over de zee te genieten en tevergeefs naar walvissen te zoeken. Het begint al laat te worden en besluiten om een camperplekje te zoeken. De eerste campground is closed, de volgende lig aan de zee en is wel open: Sunset S.P. Beach bij Walsonville. Er staan een aantal trailers en campers op de campground en het ziet er vrij rustig uit. We nemen een plekje met zeezicht en als we goed en wel op onze plek staan komen drie al vrij aardig aangeschoten dames zich alvast excuseren voor het geluidsoverlast wat ze gaan maken vanavond (we hebben alleen de kinderen gehoord want ze waren met 4 grote trailers zag eruit als een familie of vrienden uitje). ‘s Avonds hebben we niks gehoord, volgens mij waren de ouders al zo dronken dat ze vroeg naar bed zijn gegaan en sowieso regent het de hele avond. Na het avondeten, macaroni met Indiase kip en salade, heb ik 5 keer achter elkaar gewonnen met rummikubben. Om tien uur zijn we na een minder lekker wijntje gaan slapen.      

 

Dag 19 : Zondag  2 januari

We staan om negen uur op en veel trailers zijn al aan het inpakken en vertrekken want morgen is het weer een normale werkdag. Na het ontbijt vertrekken we om elf uur en vervolgen de coast Hwy 1 richting Cambria, we komen na een paar mile te hebben gereden bij Moss Landing, een haventje en een natuurgebied en we stoppen hier om van de tientallen zeeleeuwen te genieten die hier op de pier liggen, er is er eentje bij die erg fotogeniek is. Aan de overkant van de haven zien we een grote groep zeeotters en besluiten om even het natuurgebied/surfstrand in te rijden om de zeeoters van dichtbij te zien. Wat zijn dat een leuke beesten. Aan de overzijde van de duinen zijn de surfdude’s bezig hun golfjes te vangen. We rijden verder naar Montery via de kustweg naar diverse uitkijkpunten over zee, want hier moet je de walvissen van dichtbij kunnen spotten. Alles wat we zien zijn surfdude’s. Als we de 17 mile drive willen rijden moeten we hier 9,50$ voor betalen, dus dat doen we niet en rijden via de hoofdweg verder naar het zuiden.

 

Net voor de Bixby Creek Bridge (zie de foto op de cover van het U.S.A. Route Atlas road map van 2005) zien we 3 walvissen ca. 300 meter uit de kust zwemmen, eindelijk na 1500 mile langs de kust te hebben gereden. We stoppen op een parking en genieten van de drie, even verderop zien we er nog één. We zijn zo afgeleid dat we niet op onze brandstofmeter letten en er na 20 km achter komen dat als we doorrijden naar Cambria en we geen tankstation onderweg tegen komen dat we nu eigenlijk terug moeten naar Montery. We rijden nog 5 mile door naar Big Sur en gelukkig kunnen we daar voor 4,5$/Gallon tanken, we gooien er 10 Gallon in en rijden verder. Net voor het plaatsje Lucia zien we nog eens 2 grote groepen walvissen. Het is alweer vier uur, tijd voor een plekje en we besluiten net na Lucia te gaan staan op de Limekiln S.P. campground. Deze ligt precies onder een brug van Hwy 1 met een leuk plekje. Het is hier vrij rustig en van de weg hoor je niets, alleen de golfjes hoor je. Er stroomt hier ook een kreek de zee in met een kleine waterval wat er erg leuk uitziet met op de achtergrond de ondergaande zon. Het word weer snel donker en we warmen het eten van gisteren op maar nu met potatoes.

 

Dag 20 : Maandag 3 januari

Vandaag is het de laatste dag langs de kust, we moeten ondertussen wat meer het binnenland weer in waar we donderdagmiddag alweer de camper moeten inleveren, het gaat allemaal weer erg snel. Na rustig de Hwy 1 zuidelijk te hebben gevolgd, zagen we al snel weer de eerste fonteinen van ademhalende grijze walvissen. Het blijft leuk. We zijn dan ook weer diverse malen gestopt en hebben er zeker ca. 15 gezien. Bij San Simeon Pt. zien we ineens een grote parking vol met auto’s en campers, daar moet wat te doen zijn. En ja hoor, twee grote baaien vol met zeeolifanten, op bijna aanraakafstand. Een paar hele grote mannetjes die regelmatig aan het brullen waren en heelveel vrouwtjes met pas geboren jongen. Het is nu ook het seizoen dat ze geboren worden. Erg grappig allemaal, je kunt er uren naar kijken als je tegen de stank kunt wat van die beesten af komt. Dit was een leuke verrassing. Maar iets verderop in Cambria was het dan toch echt tijd om de erg mooie kustweg Hwy 1 achter te laten.

 

We hebben zeker 50 walvissen en veel zeeotters gezien en heelveel zeehonden, zeeleeuwen en dus zeeolifanten. Gelukkig is het vandaag prachtig weer, het kon allemaal niet beter. Bij Cambria volgen we de 46 oostwaarts. De eerste 30 mile is ook erg mooi. Door groen heuvelachtig gebied met mooie uitkijk plekken over de kust en het glooiende landschap. We zitten zowaar nog even een half uurtje buiten lekker in het zonnetje te genieten. Vanaf Paso Robles wordt het een stuk drukker op de weg en erg saai. Rechttoe rechtaan door valleien vol met enkel kale fruitbomen. Via Bakersfield rijden we over de 58 en het wordt al donker. We besluiten de laatste dagen in Death Valley door te brengen en rijden daarom bij Mojave de 14 noordwaarts op. Hier zijn we eerder geweest en zagen toen een campground bij Red Rock Canyon S.P. We gokken het erop en we zijn zowaar gelukkig. Voor zover we kunnen zien (‘t is zeven uur en pikkedonker) een leuke campground in de woestijn tussen de rotsen, Joshua trees en wederom in de sneeuw. Morgen maar eens kijken wat er te doen is , nu eerst eten.    

 

Dag 21 : Dinsdag 4 januari

Na  een erg koude nacht werd de camper langzaamaan door een stralend zonnetje warmer. Het beloofd weer een mooie dag met een strakblauwe lucht te worden. We staan op een mooie grote campground met hier en daar rotsformaties. Er ligt ook een beetje sneeuw. Omdat het zo’n mooie heldere dag lijkt te gaan worden, willen we z.s.m. naar Death Valley rijden. Onderweg komen we nog in een ca. 20 mile lange mistbank terecht maar vanaf daar is het mooi, strak blauw. Via de 190 komen we Death Valley binnen met nu wel een prachtig uitzicht bij Father Crowley Vista. Verder op de 190 willen we nog even bij de zandduinen van Stove Pipe Wells wat fotootjes maken, maar de parking was afgezet. Volgens een Ranger had er net iemand zelfmoord gepleegd. Er vloog ook een helikopter rond en er was medisch personeel en politie aanwezig. Verder rijdend hebben we nog even de Salt Creek Interpretive trail gedaan. Een korte wandeling over houten vlonders door een gebied waar een kreek door heen stroomt met zoet/zout water waar zelfs visjes in leven. Grappig zo in de woestijn en erg mooi met de ondergaande zon. Alle kleuren van de regenboog zijn aanwezig in de rotsformaties om Death Valley. We zijn bij Artist Drive net te laat voor de mooiste kleuren, hopelijk morgen nog een kans. We rijden terug naar de Texas Spring campground waar we nacht 4 ook al hebben gestaan. Morgen nog 1 volle, hopelijk zonnige dag. Dan kan de champagne open!

 

Dag 22 : Woensdag 5 januari

Vandaag helaas laatste hele dag. Gisteravond nog even een wandelingetje gemaakt over de campground. Omdat het zo donker is zie je de sterren heel goed, zelfs één hele mooie vallende komeet gezien. Na zowaar een avondje rummikubben zonder alcohol, het vannacht niet echt koud gehad. Vanochtend scheen de zon alweer uitbundig en het was vandaag dan ook een stralende dag. Besloten om een wandeling van 8 km te gaan doen van de Golden Canyon naar Zabriskie Point dwars door de gekleurde stenen heuvels. Mooi, mooier, mooist! Eigenlijk niet te omschrijven, je blijft foto’s maken. Na de wandeling naar Artist Drive gereden en rustig de felgekleurde rotsen steeds mooier en mooier zien worden door de ondergaande zon. Wat een prachtplek is dit toch, zeker als een dag als vandaag met een knaldiep blauwe hemel en heerlijk zonnetje. Om half vijf waren we weer op de campground en staan op hetzelfde plekje. Zo dadelijk eten en misschien al wat inpakken. Vanavond rummikubben en eindelijk champagne, dan is het gedaan met de pret.

 

Dag 23 :  Donderdag 6 januari 

Vandaag terug gereden naar Las Vegas en de camper gewassen en afgetankt en bij Cruise America ingeleverd, nadat we bij The Red Rose Inn Hotel (meer een appartement!) onze spullen uit de camper hadden gehaald. ’s Avonds nog wat rondgeslenterd over The Strip.

 

Dag 24 : Vrijdag 7 januari

Vandaag is het vliegdag. Verder geen bijzonderheden.

 

Dag 25 : Zaterdag 8  januari

Thuis… op naar de volgende vakantie!  

Km gereden: 5801  
Totaal liters: 1198     
Verbruik: 4,842 km/l   
Totaal tankkosten: 785 €